Η ποίηση, η φιλοσοφία, ίσως κι η μουσική
είναι μια αναρρίχηση του σώματος
βαθιά μέσα στο πνεύμα.

Οι σιωπές των κραυγαλέων, 2009.

*Τα γρανάζια της πόλης

Για δες απ’ το παράθυρό σου,

τα γρανάζια της πόλης και τα φώτα,

ρίξε μια ματιά στους περαστικούς.

Κι ύστερα βρες το παράπονό σου

μες τη σκόνη και των ιδρώτα,

μήπως και βρεις τους κυνικούς.

Μην τους ρωτάς διόλου για το σήμερα,

δεν τους απομένει τίποτα απ’ το χθες,

γιατί ειν’ οι εικόνες του απόμακρες,

γιατί ειν’ οι μνήμες τους θολές.

Κάτσε μπρος στο μικρό σου τζάκι

κι ας τη φωτιά του να σε καίει,

κάνε την πιο απίθανη ευχή.

Ριξ’ την μες τη φλόγα και τη στάχτη,

δες την που παύει ν’ αναπνέει

κι ας την στον αέρα να χαθεί.

Κάρβουνα έχουν γίνει όλες οι ευχές μας,

κάρβουνα οι μικρές κι μεγάλες μας στιγμές

Μα τις ζητάμε καμιά φορά να ζεσταθούμε

κι ας μας αφήνουνε σημάδια και πληγές.

Φωτογραφία: Χρ. Μαρκαντώνης

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

ΣΙΓΟΒΡΑΣΜΑ ΟΝΕΙΡΟΥ (2006)

Όταν και το τελευταίο ανάκτορο
θα πέσει
και γκρεμιστούν όλα τα τείχη
και περισσέψουνε οι άνθρωποι
στο δρόμο
γυρεύοντας να στεγάσουν ένα τους φόβο,
αν κάπως έτσι είναι
η συντέλεια του κόσμου,
ας μείνει όρθια
η πιο ερειπωμένη μελωδία,
ας είναι η τελευταία μας
                                                                αίσθηση στον κόσμο ένα άκουσμα:
                                                                   η πιο φοβισμένη μουσική της
                                                                                ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου