Ι.
Ο τρελός κι ο Paranoid ήταν δυο άλλοι. Με τον τρελό ξεκινάει αυτή η διήγηση και καθώς δεν ξέρω, ίσως και να τελειώνει. Με τον Paranoid, απλώς συναντηθήκαμε αλλά μετά τον χάσαμε. Αλλά τον χάσαμε πριν τον τρελό. Ο Paranoid παρενέβη στην ιστορία. Γιατί ήρθε μετά. Ήρθε για λίγο. Αλλά ήρθε για πάντα. Γι αυτό σου λέω αυτή η διήγηση ίσως να μην τελειώνει ποτέ. Γιατί έγινε στ' αλήθεια. Γιατί οι διηγήσεις των ανθρώπων δεν έχουν τέλος και κυρίως αυτών των ανθρώπων που η ιστορία τους αν αρχίσει, δεν τελειώνει. Που η ιστορία τους σου λέω, ποτέ δεν τελειώνει, σαν αρχίσει.
Αυτοί οι δύο είναι η τρέλα και η παράνοια μαζί. Η τρέλα στην τέχνη, η παράνοια στη ζωή. Η τρέλα στη δημιουργία, η παράνοια σ' αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Η τρέλα γι' αυτόν τον πόλεμο που κάνουμε συνέχεια με τον εαυτό μας και το είναι μας. Η παράνοια για εκείνον -τον άλλο πόλεμο- που κάνουμε με όλους και για όλα. Και τα δύο, αυτός ο ατέλειωτος πόλεμος που κάνουμε από πάντα και για πάντα.
Κατάλαβες, τι σου λέω; Τίποτα δεν τελειώνει, αν δεν αρχίσει. Τίποτα στ' αλήθεια δεν τελειώνει, σαν αρχίσει.
ΙΙ.
...αυτοί οι δύο ενσαρκώνονται σε χιλιάδες ανθρώπους και έχουν χιλιάδες ονόματα και χιλιάδες τόπους. Και μην σου περάσει απ' το νου, να μην τους καταλάβεις. Γιατί αυτό είναι κατάρα. Γιατί όλη τους η ζωή ξεκινάει και τελειώνει σ' αυτό. Μόνο το κράτος, με τους αστυνόμους και τους δικαστές, με τους υπουργούς και τους γραμματείς, με τα ήθη και τις αξίες δεν καταλαβαίνει αυτές τις ιστορίες. Μόνο το κράτος με τα ψυχιατρεία και τους σωφρονισμούς του, λέει πως όλα αυτά είναι μια τρέλα ριζωμένη στον κόσμο της παράνοιας. Μόνο το κράτος λοιπόν με τους ληστές και τους λωποδύτες, με τους εκδορείς και τους τυχοδιώκτες, δεν κατανοεί τις κραυγές αγωνίας του τρελού και κάνει πως δε βλέπει το σύνθημα του Paranoid
ΧΑΠΙΑ ΕΝΕΣΕΙΣ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΑ
ΓΙΝΑΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΡΝΕΙΑ
ΙΙΙ.
...Ο Paranoid είναι η ίδια η επανάσταση που δε θέλει παρά μια στιγμή για να συμβεί. Κι όμως αυτή η διδαχή, όπως σχεδόν όλες οι μεγάλες διδαχές...τι να σου θυμίσω τώρα; Τους Σωκράτηδες, τους Πρωταγόρες, τους Ευριπίδιδες; Σου λέω οι μεγάλες διδαχές δικάζονται και σταυρώνονται. Κι όχι πάντα στο σταυρό. Άλλοτε σε φυλακές κι άλλοτε στα ψυχιατρεία. Γι αυτό πάντα έτσι τον θυμόμαστε τον Paranoid, που δεν ξέρουμε αν είναι μέσα ή έξω, εκεί ή εδώ. Κάπως έτσι τον θυμόμαστε, πάντα σε συνάρτηση με αυτόν το στίχο του Παύλου που κι αυτός με παρόμοιο τίμημα την πλήρωσε τη διδαχή του. Γι όλους σου λέω το ίδιο νόμισμα. Τι κι αν είναι κορόνα, τι κι αν είναι γράμματα; Για όλους το ίδιο νόμισμα. Τους είδα στις αίθουσες των πανεπιστημίων και των δημόσιων σκοτεινών ψυχιατρείων, να συλλαβίζουν την ΑΒ της κραυγής. Κι ας είναι ελεύθεροι οι κώδικες, σαν την ΑΒ της κραυγής που μόνο στο σκοτάδι μπορεί να σημάνει τον κίνδυνο. Σαν τη γλώσσα της τρέλας και της παράνοιας που μόνο μέσα στο παραλήρημα -μόνο μέσα στο πραγματικό το παραλήρημα- μπορεί να σημάνει αυτόν τον κίνδυνο που τελειωμό δεν έχει. Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Είναι αυτό το αδιάκοπο το τέλος που τελειωμό δεν έχει...
Απόσπασμα από το πεζό Ένας τρελός με ένα μαχαίρι στο δέρμα
