Ένας τρελός με ένα μαχαίρι στο δέρμα (2010): Οπισθόφυλλο

Κάπως έτσι σου λέω, τέλειωσε αυτή η νύχτα। Κάποιος έφυγε πριν, κάποιος μετά. Πού να θυμάμαι; Μέχρι που τα θυμήθηκα όλα, καθώς ένα άσχημο όνειρο με ξύπνησε. Ένα όνειρο παράξενο που μου ξανασυναρμολόγησε τη μνήμη. Γιατί ήμουν ατάραχος και προχωρούσα μέχρι που έναν πολύ μυστήριο άνθρωπο είδα στο βάθος του δρόμου. Δεν τον αναγνώρισα γιατί ήταν μακριά. Ένας σκοτεινός άνθρωπος, που βρισκότανε σε παραλήρημα, ενώ χανόταν στη βουή του κόσμου που φώναζε Προσοχή Τρελός. Ενώ αυτός απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια. Και όλο χανόταν σαν γρήγορος άνεμος ανάμεσα στους περαστικούς, φωνάζοντας Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα. Κι εγώ που στα γράφω όλα αυτά, νόμισα πως είναι τρελός. Ενώ τον έβλεπα να χάνεται μες στη βουή του κόσμου που φώναζε πανικόβλητος Βοήθεια Ένας Τρελός, ενώ από πάντα και για πάντα φώναζε ο κόσμος. Βοήθεια, Βοήθεια. Ένας Τρελός. Ένας Τρελός Με Ένα Μαχαίρι Στο Δέρμα.

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ ΤΩΝ ΚΡΑΥΓΑΛΕΩΝ (2009): Οπισθόφυλλο

Ασήμαντοι άνθρωποι έρχονται και μου δίνουνε το χέρι/ κι εγώ τους λέω:/ ξεράστε το φόβο του θανάτου/ κι αυτοί μου λεν.../ κι εγώ: ξεριζώστε τη μήτρα της ζωής/ κι αυτοί.../ Αυτοί; / Αυτοί δεν υπήρξαν ποτέ./ Ο Χριστός, ο Τσε, ο Μωάμεθ, ο Γκάντι./ Αυτοί είναι αίματα και τοκετοί./ Έζησαν παντού και δεν έζησαν ποτέ.../ Είναι οι σιωπές των κραυγαλέων που πάντα μέσα μου ηχούν/ και μου θυμίζουν κάθε κατώφλι που ποτέ δε διάβηκα./ Είμαι στην Ελλάδα και είμαι στην Αμερική,/ είμαι στην Ευρώπη και είμαι στην Αφρική./ Είμαι παντού.../ Οι σιωπές των κραυγαλέων είναι πρόστυχα συνθήματα σε αδειανά κρεβάτια, στην οδό Κλεισούρας, στου Προμηθέα του Δεσμώτη, στην οδό Ελευθερίας. Είναι κραυγές που σωπαίνουν./ Μισισιπής, Πειραιάς, Άπω Ανατολή,/ είναι παντού... κι είναι και μέσα κι έξω, κι εδώ κι εκεί.../ κι όπου ο ουρανός κι όπου η γη.

ΣΙΓΟΒΡΑΣΜΑ ΟΝΕΙΡΟΥ (2006): Οπισθόφυλλο

Όταν και το τελευταίο ανάκτορο

θα πέσει

και γκρεμιστούν όλα τα τείχη

και περισσέψουνε οι άνθρωποι

στο δρόμο

γυρεύοντας να στεγάσουν ένα τους φόβο,

αν κάπως έτσι είναι

η συντέλεια του κόσμου,

ας μείνει όρθια

η πιο ερειπωμένη μελωδία,

ας είναι η τελευταία μας

αίσθηση στον κόσμο ένα άκουσμα:

                                                                      η πιο φοβισμένη μουσική της

                                                                                ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ