ΟΤΑΝ ΑΚΡΟΒΑΤΩ πάνω σε μια σκέψη αίμα
νομίζω πως υπνοβατώ στην πιο στεγνή αλήθεια
κι όταν ταυτίζομαι μ' έναν φυλακισμένο φόβο
με περιτριγυρίζουν πόρνες οι ιδέες.
ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ καταγίνομαι με παράξενες δαιμόνιες ιδέες,
δε με γεμίζουν φόβο
αντικατοπτρίζομαι στη μέρα.
Ελπίζω, αν αποβληθώ απ' τον κόσμο κι απ' τη σκέψη,
θα βρω τον τρόπο να αποτοξινωθώ από την τρέλα.
Κι όλο συλλαμβάνω σχιζοφρενείς ιδέες,
μετά ζω
πεθαίνω
και ξαναζώ.
Ίσως κάτω απ' το σιγόβρασμα κάποιου ονείρου.
ΈΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ όλοι πλανόδιοι είμαστε
κι εγώ κι εσύ και τα δέντρα, τα πουλιά, το κύμα.
Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να 'ρθούμε κι ήρθαμε
κι ύστερα οι εποχές, οι μήνες και τα χρόνια.
Όπως και να 'χει και αύριο εδώ θα είμαστε,
θα συζητάμε για τα αστέρια, τους πίνακες, τους κήπους.
Έτσι κι αλλιώς πάντα μόνοι ήμασταν
στις γειτονιές που παίζαμε με τη σιγαλιά και τη σιωπή μας.
Έτσι κι αλλιώς σαν πλανόδια σπουργίτια μεγαλώσαμε,
στις ερημιές
και στις πλανόδιες μνήμες της ζωής μας...
Αποσπάσματα από το Σιγόβρασμα Ονείρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου